Gaby Prins: ‘Ik weet niet hoe hoog de berg is, maar ik beweeg door’

17 juni 2021, 09:30

Samen dragen we bij aan een gezond en gelukkig Den Haag, ieder op zijn of haar eigen manier. Zo geven we met elkaar de cultuurverandering in de zorg vorm. Welke stappen maken we? En hoe bewegen we zelf binnen die transitie? We praten erover met Gaby Prins, zorginkoper huisartsenzorg bij zorgverzekeraar CZ. “Bewegen in de transitie voelt voor mij alsof ik een berg beklim zonder te weten hoe hoog hij is en of we de top ooit zullen halen. Maar ik heb er vertrouwen in en klim door.”

Analytisch, beschouwend en pragmatisch: zo omschrijft Gaby Prins zichzelf: “Ik hou niet zo van veranderingen en ben erg honkvast, zowel qua werk als privé.” Toch staat ze binnen de beweging Gezond en Gelukkig Den Haag juist voor nieuwe bewegingen. Een voorbeeld daarvan noemt ze om meer te kijken vanuit wat er nodig is, in plaats van vanuit het aanbod.

“Nu moet degene die iets nodig heeft, hier maar op aansluiten. En misschien gaat het nog wel verder. Want meestal hebben mensen niets nodig en kunnen ze zelf heel goed bijdragen. Hierop is alleen wel inspiratie nodig om mensen duidelijk te maken wát ze dan zelf kunnen doen. Ik zie dat mensen hierop nu ook niet op worden uitgenodigd. Daar hebben we dus wat met elkaar te doen.”

Inspiratie

Zelf vertrouwt ze sterk op de signalen van haar eigen lijf. “Als er bijvoorbeeld iets is met de kinderen, voel ik als moeder echt wel of er iets aan de hand is of niet. Professionals vinden dit soms lastig. Van mij nemen ze het dan nog wel aan. Maar mijn dochter van negen weet inmiddels ook prima of er iets aan de hand is of niet en wat ze wel en niet wil. Dat is voor professionals af en toe helemaal ingewikkeld om op te varen.”

Op de vraag waar zij inspiratie uithaalt, antwoordt Gaby: “Dat kan van alles zijn. Wat ik tegenkom. Op televisie. In de praktijk. Of wat ik zelf meemaak. Mijn schoonmoeder is pas overleden. Dan loop je tegen heel veel vragen aan. Een goede vriendin van mijn schoonmoeder is zelf pastor in de kerk, ze vertelde het verhaal over de omgevallen boom en maakte heel mooi de verbinding met het overlijden van mijn schoonmoeder. Ze wist zo mooi de symboliek te raken. Ik ben zelf erg pragmatisch, maar vind dit dan heel mooi en inspirerend.”

Vanuit de symboliek van de boom, die zo mooi de natuurlijke verbondenheid laat zien, komen we te spreken over de wijken. De processen in de wijken. Bij Moerwijk denken we misschien in eerste instantie aan een zieke boom. Maar waar deze boom ziek is, is deze tegelijk ook gezond. Denk bijvoorbeeld maar eens aan de brand in de Schilderswijk. Er was toen heel veel gemeenschapszin zichtbaar. Die verbondenheid is er dus allemaal al. Hoe kunnen wij dit, juist vanuit de systeemwereld, anders gaan benaderen?”

Anders kijken, denken en doen

“De bewonersinitiatieven die heel spontaan ontstaan, zeker als de nood hoog is, raken ons menszijn en zijn daardoor natuurlijk per definitie heel inspirerend. Als maatschappelijke organisaties krijgen we dat natuurlijk nooit voor elkaar. Dit brengt ons bij Gaby’s visie: “Gelijkwaardigheid in diversiteit is voor mij privé heel vanzelfsprekend. In het werk is dat veel lastiger. Een organisatie is voor mij veel makkelijker. Een community is snel ongrijpbaar. Wie is dan het aanspreekpunt? Met wie ga ik dan aan de slag? Dit is natuurlijk ook de tegenstrijdigheid van het systeem. Misschien is de bewoner wel heel makkelijk bereikbaar. Maar is het vooral moeilijk bereikbaar vanuit het systeem bekeken.”

“Dat betekent misschien dat we toch nog wat te doen hebben op het gebied van inspiratie van de systeemwereld. Eigenlijk moeten de instanties zelf veel meer in de transitie gezet worden. Wij binnen die instanties. Zelf op een ander manier gaan kijken, denken en doen en hier nog bewuster van worden”. De noodzaak hiertoe is groot, vindt Gaby: “Ik geloof echt wel dat als we zo doorgaan dat we het dan niet gaan redden met elkaar. Ik geloof echt dat het anders kan en moet.”

Positie op de curve

Op de vraag hoe Gaby haar eigen bijdrage hierin ziet, geeft ze aan dat het steeds bij haar eigen bewustzijn begint. “Ik reflecteer vaak. Wat gebeurt er? Waar sta ik? Wat betekent dat? Dat helpt om er zelf bewust op zijn. Dit zijn misschien maar kleine stapjes, en ik zou best willen dat ze wat groter zijn. Maar dit is wel wat het is.” Maar misschien is juist die integriteit, die zelfreflectie, wel haar waardevolle bijdrage?: “Ja, daar zit wel mijn kracht. Daarvanuit kijk naar de mogelijkheden, in en ondanks dit systeem en lever mijn bijdrage aan de beweging die we met elkaar inzetten. En ja, ik word heel boos als ik word aangesproken op mijn integriteit”, voegt ze lachend toe.

Over haar positie op de transitiecurve, oftewel de x-curve, geeft ze aan: “Zoals al aangegeven, ben ik zelf honkvast en houd ik niet zo van veranderen. Dat is waarom ik ook zelf erg vanuit het hier en nu in de beweging sta. Dat sluit weer aan bij mijn eigen integriteit. Ik kan niet anders. Ik voel dat ik hiermee ergens midden in de beweging sta. Er is natuurlijk veel chaos, ik beweeg in een complex systeem. Ik ga ook niet zomaar meebewegen als iets de verkeerde kant op beweegt. Honkvast zijn, is in dat kader dus vooral gekoppeld aan het trouw blijven aan mezelf.”

Hoewel Gaby eerst wat twijfelt over het beeld dat hierbij hoort, roept ze toch al snel: “Een berg beklimmen. Ik ben een berg aan het beklimmen, zonder teweten hoe hoog hij is en of we de top ooit zullen halen. Maar ik heb er vertrouwen in en beweeg door.”

Meer lezen over de theorie van transitie en de x-curve? Lees hier de uitleg van veranderkundige Derk Loorbach.